Voor één keer fijn om een nummer te zijn

Jij maakt het verschil

Verpleegkundige Sabine Gilaard is het honderdduizendste lid van V&VN. Over de waarde van dienstbaarheid en de noodzaak van verandering, groei en zelfbewustzijn: “Ik werd gezien, daarom was ik zo in het hart getroffen.”

Het is nooit fijn om ‘een nummer’ te zijn. Maar wat nou als je de honderdduizendste bent? “Da’s best bijzonder”, zegt Sabine met een lach. “Op mijn werk kwam er een hele delegatie binnen: de directeur van V&VN, iemand van marketing, een fotograaf, mijn directe leidinggevende... Wie is mevrouw Gilaard? Huh? Ik was overdonderd. Komen ze voor mij? Allemaal? Sommige collega’s waren voor mij zelfs van vrije dagen teruggekomen. Ik was ontroerd. Het raakte me nog meer dan het getalletje honderdduizend – ik moest nog net niet huilen.”

Spelen

Ze werkt als verpleegkundige in de wijkzorg, in Dronten. Daarvoor draaide ze dertig jaar lang haar diensten in een ziekenhuis, de Lelystad MC Groep. Wat maakt haar als vakvrouw onderscheidend? “Ik ben hoogsensitief, dat durf ik inmiddels wel te zeggen. Ik kan mensen snel scannen – zie snel de behoeftes van patiënten. Wat voor verhaal zit er achter de woorden, welk gevoel? Daar kan ik op inspelen, en ‘spelen’ kun je vrij letterlijk nemen. Als een patiënt per ongeluk lang moest wachten en geërgerd was, zei ik: ‘Ik begrijp uw boosheid, wachten is nooit leuk, maar nu ben ik er toch? Nu komt alles weer goed!’ Door mijn enthousiasme en positieve instelling raken mensen even in de war, en ze ‘vergeten’ de boosheid. Ik dans eigenlijk met ze. Maak grapjes, als het kan. Ziek zijn is al ellendig genoeg. Come and play with me, dat is toch óók het leven?

In het ziekenhuis werkte ik op een afdeling met veel kanker en palliatieve zorg. Behoorlijk pittig. Ik herinner me een terminale patiënt die veel pijn had. Ik zocht direct een arts om het op te lossen, om de morfine omhoog te doen, zodat die man – én zijn familie – rust had. Ik ben sterrenbeeld Leeuw, maar dan ben ik ook een leeuwin. En ja, soms heb je alleen een ondersteunende rol om angst weg te nemen. Door er gewoon te zijn. Door een hand vast te houden. Of je lost een familievete op. Een patiënt ziet zijn zoon al jaren niet meer, bijvoorbeeld. Als je dan doorvraagt naar de reden, blijkt het iets heel kleins te zijn. Via via kun je iets betekenen, of zelfs bemiddelen. Dan heb je echt een toegevoegde waarde. Dat is mooi.”

Burn-out

Haar motivatie was in marmer gehouwen, maar in de laatste jaren in het ziekenhuis verschenen er toch scheuren en barsten. “Ik begon te twijfelen. Wat was nu eigenlijk mijn waarde? Werd ik wel gezien, in die grote organisatie? Ik kende het kunstje ook wel. Ik wilde meer verantwoordelijkheid, ik wilde groeien. Maar ja, hoe dan precies? Lastig te benoemen. Ik kreeg het steeds benauwder. Op het laatst werd ik somberder, neerslachtiger – ik zat tegen een burn-out aan. En ja, vanuit mijn perfectionisme wilde ik niet eindigen met een medicatiefout. In 2017 ben ik in goed overleg gestopt.”

Ze ging een cursus mental coaching doen. Al langer speelde ze met de gedachte om met haar enorme praktijkervaring en knowhow collega’s in de zorg bij te staan.
“In september vorig jaar kon ik mijn vak als verpleegkundige weer oppakken, maar nu in de wijk, bij Coloriet in Dronten. Toch maar gedaan. Je kunt Sabine wel uit de zorg halen, maar de zorg niet uit Sabine. Patiënten zijn nu cliënten, mensen bij wie je privé op bezoek gaat – veelal ouderen die licht dementerend zijn. Ik zet ze onder de douche, verzorg een wond, doe een afwasje of maak een praatje. Veel mensen voelen zich vaak eenzaam en mopperen dan, maar het kan goed zijn dat ze de bingo van gisteravond gewoon zijn vergeten. Humor doet wonderen, hè. Dan pak ik hem of haar even beet en maak een dansje. Letterlijk. Met mensen omgaan, dat blijft toch mijn passie.”

Gezien worden

En toen kwam De Delegatie ineens binnenvallen. “Toeval bestaat niet, zeggen ze. Ik werd gezien, daarom was ik zo in het hart getroffen. Het werd nog veel mooier. Ik kreeg een supergaaf cadeau: drie gratis coachingsgesprekken! Om zelf te groeien. Ik krijg nu weer kippenvel. Nou, ik wil dus zelf coach worden, speciaal voor verpleegkundigen. Hoe zorg beter en efficiënter kan, maar ook: hoe je weerbaarder kunt worden.
Ik ben vijftig, nu. Voor mij: de leeftijd van de verandering. In werk, maar ook als persoon. Ik was te veel op anderen gericht, te loyaal, en verloor mijzelf. Nu sta ik voor de omslag van ‘dienstbaar’ naar ‘zelfbewust’, naar een coach met autoriteit. Gezien mijn kennis en ervaring mag ik die ruimte voor mezelf wel innemen, denk ik. Dat zelfvertrouwen moet nog groeien, daar heb ik die gesprekken voor. Intussen heb ik mijn droom: een eigen coachingsbureau. Die is dichterbij dan ooit. Geweldig toch?”

Bron: V&VN Magazine 1-2019 | Tekst: Pieter Webeling | Beeld: Frank Ruiter

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.