'Wij hebben geen momentjes bij de koffieautomaat'

Hoe ziet de samenwerking tussen verzorgenden IG en verpleegkundigen er in de dagelijkse praktijk uit? Drie duo’s vertellen in V&VN Magazine over wat er goed gaat én wat beter kan. Deze week lees je over verzorgende IG in opleiding Mike de Wit (32, links op de foto) en casemanager dementie Gerben Jansen (49), werkzaam bij thuiszorgorganisatie TWB (West-Brabant). “Wij hebben geen momentjes bij de koffieautomaat.”

Mike: “Ik doe dit werk sinds anderhalf jaar, hiervoor heb ik allerlei andere banen gehad. Van de luchtmacht tot restaurantmanager. Uiteindelijk zocht ik meer betekenisvol werk en daarom besloot ik de opleiding tot verzorgende IG te gaan doen. Ik loop stage, volg lessen en ga zelfstandig de wijk in. Ik signaleer ongewoon gedrag bij cliënten, help met aankleden, douchen en medicatie en rapporteer wat ik zie. Dat allemaal combineren, is best lastig. Bijna alle lessen zijn online. De zorg is sowieso een pittig vak, zeker in deze tijd. Er lag al veel inhaalzorg door de pandemie terwijl het aantal besmettingen onder cliënten en personeel de afgelopen weken weer fors toeneemt.”

Gerben: “Met de toename van het aantal besmettingen zien wij het aantal aanmeldingen toenemen. De instroom van nieuwe cliënten is nog nooit zo hoog geweest als afgelopen tijd.”

Mike: “Soms verdwijnen cliënten plots uit mijn route omdat ze opgenomen zijn. Of we moeten diensten van elkaar overnemen als een collega in afwachting van een PCR-test thuis zit. Maar ook zijn huisartspraktijken moeilijk bereikbaar door de enorme werkdruk daar. Er is veel onderlinge samenhorigheid, maar het is een pittige periode.”

Voelsprieten

Gerben: “Mensen als Mike heb ik echt nodig. Ik kan niet zonder de verzorgenden IG, zij zijn mijn voelsprieten. Als Mike iets opvallends signaleert bij een cliënt, ga ik er langs. Ik lever geen directe zorg, maar coach de mantelzorger en het team, bijvoorbeeld in hoe je met het gedrag van een cliënt moet omgaan. Ook doe ik de zorgdiagnostiek en bekijk ik of iemand nog thuis kan blijven wonen. Mike ziet een veel echtere versie van cliënten. Tegenover mij houden ze zich heel netjes. De zorgmomenten van Mike zijn langer, dan lukt het de cliënten niet zich de hele tijd in te houden. Door zijn observaties krijg ik een completer beeld.”

Mike: “Ik kan ook niet zonder de kwaliteiten van Gerben. Door hem weet ik wat bij welk huisbezoek komt kijken, hoe ik iemand het best kan benaderen en wat ik moet doen.”

Gerben: “Zo heb ik eens een man begeleid die de neiging had te slaan. We leerden dat je hem bijvoorbeeld bij zijn voornaam moest noemen en geen gezellig gesprekje met hem moest aangaan. Ook moest hij niet het gevoel krijgen dat er weinig tijd voor hem was. Toen zijn partner signaleerde hoe hij op bepaalde prikkels reageerde, heb ik dat gelijk aan ons team uitgelegd. Die man deed dat niet uit boosheid, maar uit onmacht, vanuit zijn ziekte.”

Nooit lunchen met elkaar

Mike: “Natuurlijk zijn er nog wel knelpunten in de samenwerking. Ik pak vaak een extra dienst op, waardoor ik in voor mij onbekende wijken beland. Cliënten met dementie hebben structuur nodig, maar ik kan dat niet bieden als ik niet weet waar alles staat. Het zou makkelijker zijn als je dat met een collega kan bespreken, zoiets zet je niet in het zorgplan.”

Gerben: “Wij hebben nooit zo’n moment bij de koffieautomaat of dat we met collega’s lunchen. Dan kun je elkaar over dat soort dingen bijpraten. Je gaat in principe in je eentje te werk, je ziet je collega’s niet zo vaak. Dat is wel jammer. Het zou goed zijn om vaker alle niveaus – van de huishoudelijke hulp tot de casemanager – bij elkaar te zetten en cliënten te bespreken. Dat kan zoveel opleveren. Ook al ga je vaak alleen de wijk in, ik kan dit werk niet solistisch doen. In de zorg heb je elkaar nodig.”

Bron: V&VN Magazine 5-2021 | Tekst: Jorieke van Noorloos | Beeld: Roos Koole