Pauline blogt: Kracht

Hij heeft gebeld, of er snel iemand kan komen. Hij denkt dat zijn vader overleden is. De huisarts en ik komen tegelijk aan. Hij opent de deur. Net als de eerste keer dat ik hem ontmoette, draagt hij een mondkapje en handschoenen. Ondanks het gegeven dat hij smetvrees heeft, heeft hij mogelijk gemaakt dat zijn vader thuis kon overlijden.

Een week eerder werd tijdens de wekelijkse sportles een teamgenoot van zijn vader ziek. De teamgenoot werd positief getest op corona. Enkele dagen later krijgt zijn vader zelf luchtwegklachten. Het gaat snel. Binnen enkele dagen is hij niet meer aanspreekbaar. 

Zijn broer behoort tot de risicogroep. Daarmee was het voor hen duidelijk: hij kan niet meer in de buurt van zijn vader komen. Hijzelf, die altijd bang is ziek te worden van zijn omgeving, altijd bang is voor het onzichtbare gevaar, besluit bij zijn vader te blijven. 

Het valt hem zwaar. Hij is letterlijk doodsbang voor het virus in de slaapkamer van zijn vader en wie weet waar verder nog in het appartement. Hij probeert te slapen op de tweezitsbank. Zijn broer zorgt voor de boodschappen. Hij zet ze bij de voordeur. Vanuit de deuropening van het appartement kan zijn broer hun vader in bed zien liggen. Van een afstand neemt hij afscheid. De angst voor zijn eigen gezondheid is te groot.

Het duurt vijf lange dagen. Vijf dagen waarin hij voortdurend probeert zijn angst te overwinnen. Wij bezoeken zijn vader meerdere keren per dag, verplegen en verzorgen hem en proberen in samenspraak met de huisarts te zorgen dat hij zo comfortabel mogelijk blijft. We begeleiden de zoon en bereiden hem voor op wat gaat komen, wat hij kan verwachten tijdens de stervensfase.

Dan verandert de ademhaling van zijn vader. Iets in het ritme dat hij nog niet eerder hoorde. Om de hoek van de slaapkamer luistert hij naar de steeds langer wordende pauzes tussen de ademteugen. Het blijft stil. Hij belt ons. Als de huisarts en ik aanbellen moet hij langs de slaapkamer. Pas als wij er zijn, durft hij van een afstand naar binnen te kijken.

Ondanks het verdriet lijkt hij ook opgelucht dat hij straks de voordeur achter zich dicht kan trekken. Hij heeft het volbracht. Ondanks zijn angst heeft hij de kracht kunnen vinden zijn vader te ondersteunen bij zijn laatste wens: sterven in zijn eigen vertrouwde omgeving.