'Je stinkt'

Een plat dak, elf hulpbehoevende bewoners die hoognodig onder de douche moeten en een heuse hittegolf: genoeg ingrediënten om tijdens de ochtenddienst het zweet van Krissies voorhoofd te doen druipen.

Het is 2001. Ik werk sinds een aantal weken als oproepkracht op een woongroep voor mensen met een ernstig meervoudige beperking. Een uitdagende baan waarin ik steeds meer mijn draai begin te vinden en waardoor ik ontdek dat zorg verlenen heel goed bij me past. Maar die enorm hoge temperaturen, daar ben ik duidelijk niet voor gemaakt. Ik voel me plakkerig en vies als iedereen frisgewassen in zijn of haar rolstoel zit.

Veel tijd om daarbij stil te staan is er echter niet, want de cliënten moeten naar hun dagbestedingsplek worden gebracht. De dagbesteding is onderverdeeld in verschillende groepen met nietszeggende namen als ‘De Varia’ en ‘De Soos’. Eigenlijk weet ik nog steeds niet goed wat de activiteiten daar exact inhouden, maar stuk voor stuk gaan de bewoners er met plezier naartoe. Om beurten rollen mijn collega en ik er iemand heen. Het is slechts een klein stukje lopen, maar de warmte buiten voelt als een dikke deken die zich om me heen slaat. Nog meer zweet, fijn.

Bij De Varia is het verrassend koel. De begeleider aan wie ik moet overdragen ken ik nog niet, dus stel ik me netjes voor en ik vertel kort iets over de cliënt die ik zojuist heb gebracht. Vanuit mijn ooghoek zie ik een lange gestalte mijn richting op lopen. Ik haal mijn schouders op, het is te heet om me er druk om te maken. “Je stinkt”, hoor ik ineens luid in mijn rechteroor. Ik schrik, maar wil me niet laten kennen. Dit hoort er nu eenmaal bij en eigenlijk kan ik me best voorstellen dat ik wellicht niet meer zo lekker ruik. “Waarnaar dan?”, vraag ik aan de lange man, die met een grote grijns op zijn gezicht achter me staat en hevig met zijn handen heen en weer fladdert. “Naar KUT”, antwoordt hij fel, terwijl kleine spuugbelletjes vanuit zijn mond op mijn gezicht terechtkomen.

Het is mijn eerste ervaring met provocerend gedrag en ik weet even niets meer te zeggen. Met de staart tussen mijn benen druip ik af. Terug naar de woongroep en snel naar mijn handtas, waar ik gelukkig die ochtend voor vertrek nog gauw een bus deodorant in heb gestopt.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.