Een bijzondere band tussen vader en zoon

Soms laat het leven zich in alle hevigheid zien. Zo ook op kamer 14. Daar verblijft een meneer van 55 jaar, samen met zijn partner. Sinds gisteravond is hij opgenomen met vreselijk veel pijn. Hij heeft uitgezaaide kanker en alle behandelingen hebben helaas niet mogen baten. Nu drukt een tumor zijn darm dicht en is opereren geen optie meer. Pijnbestrijding, om de laatste uren zo comfortabel mogelijk te maken, is nog de enige weg die ze kunnen inslaan. Meneer heeft naast het thuis willen sterven nog één grote wens: hij wil heel graag zijn zoon zien om afscheid van te nemen.

Het stel heeft een goedlopend restaurant in Portugal, dat ze de afgelopen jaren met ziel en zaligheid hebben opgezet. Negen maanden per jaar verbleven ze daar om hard te werken aan deze droom en om maximaal van het leven te kunnen genieten. De overige drie maanden verbleven ze in Nederland om vrienden en familie te bezoeken. Hun leven was in balans.

Totdat die vreselijke ziekte zich aandiende. Zoveel mogelijk wilden ze gebruik maken van de Nederlandse gezondheidszorg en in principe was dat goed te combineren met het heen en weer reizen tussen beide landen. Alleen was dat de laatste weken geen optie meer. Om de zaak draaiende te houden, heeft de zoon van meneer zijn baan in Nederland opgezegd en is hij naar Portugal gegaan om in de voetsporen van zijn vader te treden. En nu, nu het einde in zicht lijkt voor meneer, is zijn zoon onderweg naar Nederland. De eerste vlucht die hij kon nemen landt om 21.00 uur op Schiphol en twee uur later wordt hij in het ziekenhuis verwacht.

Er moet nog minimaal 12 uur overbrugd worden. De pijn is zo heftig dat meneer klam is van het zweet. Er wordt een morfinepomp gestart, maar, op zijn eigen verzoek, wel op een zo laag mogelijk schema. Hij wil niet suf zijn wanneer zijn zoon er is. Meneer en zijn partner lijken genoeg te hebben aan elkaar. Zo af en toe laat ik mijn gezicht zien, maar ze redden het samen; ik ben te veel en dat is prima. Zo kan ik me achter de schermen bezighouden met zijn tweede wens; meneer wil graag thuis sterven. Terminale thuiszorg vraag ik aan en een ambulance wordt geregeld voor het vervoer naar huis. Mijn vroege dienst zit erop, maar thuis gaat deze casus nog een paar keer door mijn hoofd: zal de zoon op tijd zijn?

De volgende dag heb ik weer een vroege dienst die begint met het goede nieuws dat de zoon op tijd was. Dolgelukkig was zijn vader en een soort rust kwam over hem. Afgelopen nacht is de morfinepomp iets omhoog gegaan waardoor de pijn dragelijk werd en het hem lukte om te slapen. Als ik die ochtend bij hem op de kamer kom, zie ik dat hij snel achteruit gaat; hij is erg zwak maar vastbesloten om naar huis te gaan. Nadat alles daarvoor in werking is gesteld, gaat meneer rond 14.00 uur mee met de ambulance. Helaas is hij op 55-jarige leeftijd in de ambulance overleden.

Wilma Koops is 39 jaar en al 17 jaar werkzaam als verpleegkundige, waarvan de laatste 6 jaar op de Acute Opname afdeling van het Medisch Spectrum Twente in Enschede. Naast de zorg heeft ze een passie voor schrijven. In haar blogs komen beide liefhebberijen samen en neemt ze ons mee in de persoonlijke gesprekken, gebeurtenissen en ervaringen die zij als verpleegkundige heeft.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.