'Een wereld zonder corona'

Met lood in mijn schoenen loop ik over het pad naar mijn werk. Aan mijn arm heb ik een tas vol met extra kleding en drinken. Ruim twee jaar geleden begon de coronacrisis, maar inmiddels lijkt alles om ons heen weer zoals het was voor die tijd. We kunnen weer uiteten en op reis. Maar, in het verpleeghuis waar ik werk is de realiteit heel anders. We werken weer in cohort-isolatie, volledig ingepakt in een plastic jas met mouwen, mondkapje, bril en handschoenen.

Als ik de deur open, komt de geur van desinfectiemiddel en plastic schorten me tegemoet. Ik leg mijn spullen in de gang en trek mijn ‘covid-schoenen’ aan, die niet mee naar huis mogen. Ik sluit achter mijn collega’s aan. Op een grote tafel liggen alle spullen die we nodig hebben uitgestald, in volgorde van aantrekken. Van het idee dat ik de komende acht uur volledig ingepakt aan het werk ga, krijg ik tranen in mijn ogen. Daar gáán we weer!

Nieuwe besmettingen

Het begon met een enkele besmetting. Helaas verspreidde het virus heel snel en voor we het wisten was bijna de helft van de bewoners besmet. Geen idee hoe we eraan komen. Maar hoe komen we er vanaf? Hoelang gaat het duren? Hopelijk worden de bewoners en collega's niet te ziek. We proberen er onderling het beste van te maken. We grappen wat en tekenen bloemetjes op onze wegwerpnaamplaatjes. De ‘echte’ naamplaatjes mogen er nu niet op.

Ik loop de afdeling op. Ach, zo gaat het eigenlijk wel… Een uur laten plakken de plastic mouwen aan me vast. Ik zweet als een otter. Voor de bewoners is de situatie lastig. Waarom lopen wij in die pakken en worden wij wél beschermd en zij niet? Het is een flinke uitdaging om dit aan mensen met dementie uit te leggen. Om nog maar te zwijgen over wat het met hun doet. Wat moet dit zwaar voor ze zijn. Familieleden zijn alleen welkom als ook zij zich volledig inpakken. Een kusje of een knuffel? Even niet. Sommige bewoners herkennen hun bezoek niet. Ook kiezen sommige familieleden ervoor om niet te komen, om ons niet extra te belasten.

De 'rode' en 'groene zone'

In de pauze loop ik van deze ‘rode zone’ naar een ‘groene’. Een coronavrije plek waar mijn pak even uit mag. Het zweet loopt uit mijn handschoenen. In mijn mouwen zou je met gemak een aquarium kunnen beginnen. Ook mijn uniformjasje is doorweekt, het plakt aan mijn rug en armen vast. Bah. Ik krijg het al snel koud en trek andere kleren aan om even bij te komen. Nu snel wat eten en drinken en daarna weer terug in het pak om weer aan het werk te gaan. Ik blijf het koud houden, maar ik zweet me ook nog steeds kapot. Wat doet dit toch met je lichaam?!

Na een aantal diensten krijg ik weer de rode, schaafachtige plekken op mijn wangen en neus en doet mijn gezicht zeer. Ik denk aan al die zorgmedewerkers die de afgelopen twee jaar zo hebben moeten werken. Wat wordt er, ook nu nog, veel van ons gevraagd. Alles is weer open. De samenleving is weer terug naar ‘normaal’. Gelukkig! Maar, vergeet niet dat er in de verpleeghuizen nog steeds weken zijn dat we in cohort-isolatie werken.